۱۱ روش برای آموزش اشتراک گذاری به فرزندتان

کودکان در اشتراک گذاری مشکل دارند، به خصوص کودکان خردسال. این یک بخش عادی از فرآیند توسعه است. دانستن و پذیرش این موضوع اولین قدم در آموزش اشتراک گذاری به فرزندتان است. برای کودک پیش دبستانی شما کاملا طبیعی است که ایده اشتراک گذاری را دشوار بداند. معمولا کودکان در حدود سه سالگی مفهوم اشتراک گذاری را درک می کنند. اما مدتی طول می کشد تا آنها برای انجام آن آماده شوند. شما می توانید با ارائه الگوی خوب و کمک آنلاین به خیریه، داشتن قلک خیریه و آموزش حل مسئله، فرزندتان را به اشتراک گذاری تشویق کنید. در اینجا مروری بر آنچه در درون آن ذهن کوچک صاحب اختیار می گذرد است.

۱- خودخواهی مقدم بر اشتراک گذاری است.

قدرت داشتن بخشی طبیعی از آگاهی در حال رشد کودک است. در سالهای دوم و سوم، زمانی که کودک از یگانگی به جدایی می رود، این فرد کوچک برای ایجاد هویت جدا از مادر تلاش می کند. “خودم انجامش می دهم!” و “مال من” سرفصل های روزنامه های کودک نوپا را فریاد بزنید. در  واقع “مال من”،  یکی از اولین کلماتی است که از دهان یک کودک نوپا بیرون می آید. کودک در حال رشد به چیزها و همچنین افراد دلبستگی پیدا می کند. این توانایی برای ایجاد وابستگی قوی برای داشتن یک فرد سالم از نظر عاطفی مهم است. کودک یک ساله در اشتراک گذاری مادرش مشکل دارد. این کودک دو ساله در تقسیم کردن خرس عروسکی خود مشکل دارد. برخی از کودکان آنقدر به یک اسباب بازی وابسته میشوند که عروسک کهنه و پیر به بخشی از خود کودک تبدیل میشود. وقتی از هیدن چهار ساله خواسته می شد از خود تصویری بکشد، همیشه عروسک خود را به همراه می آورد – انگار که بخشی از بدن او باشد. آیا می توانید تصور کنید که او را متقاعد کنید که این عروسک را با یک همبازی به اشتراک بگذارد؟ خیلی مهم بود او نمیتوانست احساس امنیت و آرامش کند اگر آن عروسک توسط یک کودک دیگر به کار گرفته میشد.

۲- چه زمانی باید از کودک انتظار اشتراک گذاشت؟

اشتراک گذاری واقعی مستلزم همدلی، توانایی ورود به ذهن دیگران و دیدن چیزها از دیدگاه آنها است. کودکان به ندرت قادر به همدلی واقعی زیر شش سال هستند. قبل از آن زمان، آنها به اشتراک می گذارند زیرا شما آنها را به این کار شرط می کنید. انتظار نداشته باشید که یک کودک کمتر از دو یا ۲/۲ سال به راحتی اشتراک گذاری را بپذیرد. کودکان زیر دو سال وارد بازی های موازی می شوند – در کنار سایر کودکان بازی می کنند، اما نه با آنها. آنها به خود و دارایی هایشان اهمیت می دهند و به خواسته یا احساس کودک دیگر فکر نمی کنند. اما با راهنمایی و سخاوت، کودک دو ساله خودخواه می تواند به یک کودک سه یا چهار ساله سخاوتمند تبدیل شود. هنگامی که کودکان شروع به بازی با یکدیگر و همکاری در بازی خود می کنند، ارزش اشتراک گذاری را درک می کنند.

بچه هایی که دلبستگی دارند ممکن است نسبت به نیازهای دیگران حساستر باشند و در نتیجه تمایل بیشتری به اشتراک گذاری داشته باشند، یا ممکن است از نیاز خود برای حفظ احساس خود با اشتراک گذاری نکردن آگاه باشند. به اشتراک گذاشتن با کسی که قدرت کمتری نسبت به شما دارد یا کمتر تهدید کننده است، (مثالً فردی کوچکتر) آسان تر است – یک بازدیدکننده به جای یک خواهر یا برادر، یک کودک آرام به جای یک فرد خواستار. خیلی به خلق و خوی فرزند شما بستگی دارد. در قضاوت در مورد زمانی که فرزندتان آماده اشتراک گذاری است، از نشانه های او پیروی کنید.

حتی در چهار یا پنج سالگی، انتظار اشتراک گذاری انتخابی را داشته باشید. یک کودک ممکن است چند دارایی گرانبها را فقط برای خودش رزرو کند. کودک به اندازه ای که شما حلقه ازدواج یا شال وارثی ای که مادرتان به شما داده است، به احتمال زیاد پتوی گرانبها یا پتوی پاره شده اش را با هم تقسیم نمی کند. به حق فرزندتان نسبت به دارایی هایش احترام بگذارید و از آنها محافظت کنید. بچه ها بچه ها را می شناسند. متیو در چهار سالگی دوستش جانی را بزرگ کرد، کودکی کنجکاو و تکانشی که میتوانست آزمایشکننده دوام طبیعی برای یک تولیدکننده اسباب بازی باشد. جانی هر قسمت متحرک را کاوش کرد، آنها را کشید و پیچاند. تنها قوی ترین اسباب بازی می تواند از این کودک جان سالم به در ببرد. متیو به ماهیت مخرب دوستش پی برد و با دیدن جانی که آمد، اسباب بازی های با ارزش تر و شکستنی ترش را پنهان کرد. ما از خرد متیو حمایت کردیم.

۳- کودک را مجبور به اشتراک گذاری نکنید.

در عوض، نگرش ها و محیطی ایجاد کنید که فرزندتان را تشویق کند که بخواهد به اشتراک بگذارد. قدرت در اختیار است. برای شما، آنها فقط اسباب بازی هستند. برای یک کودک، آنها مجموعه ای ارزشمند و باارزش هستند که جمع آوری آن سال ها طول کشیده است. در حین تشویق و به اشتراک گذاری الگو، به مالکیت عادی کودکان احترام بگذارید. سپس تماشا کنید که فرزندتان در یک محیط بازی گروهی چگونه عمل می کند – شما چیزهای زیادی در مورد فرزندتان و در مورد اینکه او به چه نوع راهنمایی نیاز دارد، یاد خواهید گرفت. اگر کودک شما همیشه غارتگر باشد، میآموزد که بچههای دیگر نمیخواهند با او بازی کنند. اگر او همیشه قربانی است، باید قدرت »نه« گفتن را بیاموزد. در سالهای پیش دبستانی، کودک شما به طور طبیعی مرحله <چه چیزی برای من است> را پشت سر میگذارد، که به مرحله <آنچه برای ما مفید است> از نظر اجتماعی آگاهتر میشود. به تدریج -با کمی کمک والدین – کودکان یاد میگیرند که اگر به اشتراک بگذارند، زندگی راحتتر پیش میرود.

۴- متصل شوید.

کودک همانطور که به او داده می شود می دهد. ما مشاهده کرده ایم که کودکانی که در طول دو سال اول والدین دلبستگی دریافت کردهاند، به دو دلیل احتمال بیشتری دارد که در سالهای آینده به فرزندان مشترک تبدیل شوند. کودکانی که سخاوتمند بوده اند از مدلی که به آنها داده شده است پیروی می کنند و خود به افرادی سخاوتمند تبدیل می شوند. همچنین، کودکی که احساس درستی می کند، احتمال بیشتری دارد که به اشتراک بگذارد. یک کودک دلبستگی بیشتر احتمال دارد که تصویری مطمئن از خود داشته باشد. او به چیزهای کمتری نیاز دارد تا ارزش خود را تأیید کند.

۵-  سخاوت را الگو کنید.

میمون نگاه میکنه و تقلید میکنه. اگر میمون بزرگ سهیم می شود، میمون کوچک هم همینطور. وقتی کسی میخواهد یکی از »اسباببازیهای« شما را قرض بگیرد، این لحظه را به یک لحظه آموزش تبدیل کنید: »مامان کتاب آشپزی خود را با دوستش به اشتراک میگذارد.« بگذارید اشتراک گذاری شما بدرخشد. با فرزندان خود به اشتراک بگذارید: “مقداری از پاپ کورن من می خواهید؟” “بیا پیش ما بنشین – ما برایت جا باز می کنیم.” اگر چند فرزند دارید، به خصوص اگر از نظر سنی نزدیک باشند، زمانهایی پیش میآید که تعداد کافی از شما برای دور زدن وجود ندارد. دو فرزند نمی توانند صد در صد یک مامان یا بابا داشته باشند. بهترین کار را انجام دهید تا زمان خود را عادالنه تقسیم کنید. »عدم انصاف« ممکن است تنها شکایت مکرر دوران کودکی باشد. سعی کنید تا حد امکان والدینی با فرصت های برابر باشید و در عین حال به فرزندان خود بیاموزید که عوامل دیگری در زندگی روزمره نقش دارند.

۶- برای آموزش اشتراک گذاری با فرزندتان بازی کنید.

پخش<به اشتراک گذاشتن بابا>. قرار دادن کودک دو ساله بر روی یک زانو و کودک چهار ساله بر روی زانو دیگر به هر دو کودک می آموزد که شخصیت خاص خود را به اشتراک بگذارند. حتی یک بچه دو ساله هم می تواند »ثروتت را به اشتراک بگذار« بازی کند. به کودک دو ساله خود چند گل، کراکر، بلوک یا اسباب بازی بدهید و از او بخواهید که آنها را با همه حاضران در اتاق به اشتراک بگذارد: »یکی را به برادر بزرگتر بدهید. یکی را به بابا بده.« شما میخواهید این پیام را برسانید که اشتراک گذاری یک روش عادی زندگی است و اشتراک گذاری باعث ایجاد شادی میشود.

۷- چه زمانی برای آموزش اشتراک گذاری به فرزندتان وارد عمل شوید؟

در حالی که ما انتظار نداریم کودکان نوپا بتوانند به اشتراک بگذارند، از هر فرصتی برای تشویق به نوبت استفاده می کنیم. به کودک خود بیاموزید که چگونه نیازهای خود را با دوستانش در میان بگذارد. چیزی شبیه این بگویید: »وقتی کار کاترین با ماشین تمام شد، میتوانید سوار آن شوید. از او بپرسید کی تمام می شود« یا »دستت را دراز کن و صبر کن. وقتی آماده شد عروسک را به تو میدهد.« وقتی دعوای اسباب بازی شروع می شود، گاهی عاقالنه است که عجله نکنید و مداخله نکنید. به کودکان زمان و فضا بدهید تا آن را بین خودشان حل کنند. در حاشیه بمانید و مبارزه را مشاهده کنید. اگر پویایی گروه در مسیر درستی پیش می رود و به نظر می رسد که بچه ها در حال حل این مشکل در بین خود هستند، نظاره گر باشید. اگر وضعیت رو به وخامت است، مداخله کنید. یادگیری خودراهبر – با یا بدون کمک اندکی از مراقبان – ماندگارترین ارزش را دارد.

۸- اشتراک زمانی

استفاده از تایمر می تواند به شما در داوری دعواهای اسباب بازی کمک کند. جانی و جیمی برای اشتراک اسباب بازی مشکل دارند. شما با درخواست از هر یک برای انتخاب یک عدد مداخله میکنید و کسی که نزدیکترین عدد را به عددی که فکر میکردید انتخاب میکند، ابتدا اسباببازی را دریافت میکند. سپس تایمر را تنظیم کنید. دو دقیقه برای کودکان کوچکتر مناسب است. می توانید از بزرگترها بخواهید بیشتر منتظر بمانند. وقتی تایمر خاموش میشود، اسباببازی برای همان مدت به سراغ فرزند دوم میرود )اگرچه احتماالً فراموش کرده است که آن را میخواسته است(. ممکن است مجبور شوید با یک توضیح ساده و متحرک، کودکان را در برنامه بفروشید. آنها را در یک چرخه طی کنید، از بزرگتر یا کسی که احتمال همکاری بیشتری دارد شروع کنید.

به عنوان مثال، استفن اسباب بازی را برای دو دقیقه در اختیار دارد. زنگ خاموش می شود. اسباببازی را با صحبت و تشویق از استفن بیرون بیاورید و به لورن بدهید تا به استفن اطمینان دهید که وقتی زنگ خاموش شد دوباره نوبت او خواهد بود. ممکن است چندین چرخه طول بکشد تا کودک بتواند خودش اسباب بازی را تحویل دهد و لبخند بزند زیرا می داند که آن را پس خواهد گرفت. خانوادهای در تمرین ما که از روش تایمر استفاده میکنند به ما گفتند که این روش آنقدر خوب کار میکند که خواهر یا برادر بزرگتر به سمت مادرش میدود و میگوید: »مامان، تایمر را تنظیم کن. سوزی به اشتراک نمی گذارد.« تایمرهای خارجی و داخلی به کودکان کمک می کند تا درس های ارزشمندی را برای زندگی بعدی بیاموزند

– چگونه به نوبت و چگونه به تأخیر انداختن رضایت:
اگر روش زمان کار نمی کند، اسباب بازی را تایم اوت کنید. آن را در قفسه بگذارید و توضیح دهید که اسباب بازی آنجا می ماند تا زمانی که یاد بگیرند آن را به اشتراک بگذارند. کودکان ممکن است زمانی که اسباببازی بالاستفاده میماند، مدتی بغض کنند، اما دیر یا زود متوجه میشوند که بهتر است آن را به اشتراک بگذاریم تا اینکه اسباببازی را کامالً از دست بدهیم. آنها یاد خواهند گرفت که سازش کنند و همکاری کنند تا همه برنده شوند.

۹- از قبل برنامه ریزی کنید.

اگر فرزندتان در به اشتراک گذاشتن اسباببازیهایش مشکل دارد و همبازیاش میآید، از والدین او بخواهید که اسباببازیها را همراهش بفرستند. بچه ها نمی توانند در مقابل اسباب بازی هایی که برایشان جدید است مقاومت کنند. به زودی فرزند شما متوجه می شود که باید اسباب بازی های خود را به اشتراک بگذارد تا بتواند اسباب بازی های همبازی خود را در دست بگیرد. یا اگر فرزند مشترک خود را به خانه کودکی که اشتراکی ندارد می آورید، اسباب بازی ها را نیز به همراه داشته باشید. برخی از کودکان در سنین پایین احساس عدالت و انصاف را در خود پرورش می دهند. یکی از فرزندان ما نمیخواست به خانه یکی از دوستانمان برگردد زیرا “او به اشتراک نمیگذاشت.” ما این لحظه را با تمجید از او به یک لحظه آموزش تبدیل کردیم: <خوشحال نیستی که دوست داری به اشتراک بگذاری؟ شرط می بندم که بچه ها دوست دارند به خانه شما بیایند.>

۱۰- حین آموزش اشتراک گذاری به فرزندتان، از علایق فرزندتان محافظت کنید.

اگر فرزندتان به دارایی های گرانبهای خود می چسبد، به این وابستگی احترام بگذارید و در عین حال به او بیاموزید که سهیم باشد و سخاوتمند باشد. طبیعی است که کودک نسبت به برخی اسباب بازی ها خودخواه و با برخی دیگر سخاوتمند باشد. از اسباب بازی ارزشمند محافظت کنید. اگر کودک دیگر سعی کرد آن را ببرد، آن را بردارید. تو بزغاله باش فرزندتان را در اشتراک گذاری آسان کنید. قبل از شروع بازی، به کودک خود کمک کنید تا انتخاب کند کدام اسباب بازی را با همبازی هایش به اشتراک بگذارد و کدام اسباب بازی را برای خودش بگذارد یا ذخیره کند. ممکن است مجبور شوید داور بازی کنید: »این اسباب بازی مخصوص تولد سوزی است.

میتوانید با این افراد دیگر بازی کنید تا زمانی که او آماده اشتراکگذاری باشد.« به مالکیت احترام بگذارید. هر چه خانواده بزرگتر باشد، رسیدن به تعادل بین احترام به مالکیت و اشتراک آموزش ضروری تر است. اشاره کنید، “این اسباب بازی کالی است… اما این اسباب بازی متعلق به تمام خانواده است.” و البته، تجارت را تشویق کنید. کودکان به راحتی مفهوم اسباب بازی های خانوادگی مانند تلویزیون را که همه به اشتراک می گذارند، یاد می گیرند. مادر یک خانواده پرجمعیت با چهار پسر نزدیک به سن، سیاست استخر اسباب بازی خانواده را داشت – صاحب جدید به مدت یک ساعت از هدایایی لذت میبرد، سپس آنها به جمع اسباببازیها پیوستند. اسباب بازیهای ویژهای که نیاز به مراقبت فردی داشتند در اتاق صاحب خانه قرار داده شدند.

۱۱- به فرزندتان فرصت هایی برای اشتراک گذاری بدهید.

برای تشویق به اشتراک گذاری، اغلب اوقات، می توانید با استفاده از کودکان بزرگتر به عنوان الگو، ارزش ها را به فرزندان کوچکتر خود آموزش دهید. بزرگسالان همواره با ارایه کارهای خیر خواهانه الگو مناسبی برای بچه ها هستند. ما با کمک آنالین به خیریه و گرفتن استند تبریک و استند تسلیت و یا تاج گل خیریه در مراسم ها به کودکان نشان میدهیم که از هر راهی میتوان به همنوع خود کمک کرد و داشته های خود را با آنها قسمت نمود.

منابع:
https://www.askdrsears.com/
https://www.babycentre.co.uk/